Letilíf

Við ílengdumst heldur lengi í bænum Malang í austur Jövu þar sem við gistum 5 nætur. Þessi bær er ekki þekktur fyrir neitt sérstakt, þarna voru engir ferðamenn og ekkert sérstakt hægt að gera, sem var kannski ástæðan fyrir því að við stoppuðum þarna svona lengi. Það var svo notalegt að labba um göturnar því allir heimamenn brostu til manns og heilsuðu, enda ekki vanir að sjá mikið af útlendingum. Við borðuðum allskonar góðan mat sem var sérstaklega ódýr eins og til dæmis steikt bleik hrísgrjón vafin í brúnan pappír kosta aðeins 80 krónur, færð varla ódýrari máltíð en það. Ástæðan fyrir því að við fórum til Malang var samt til þess að fara í ferð upp á eldfjall sem er þar 4 tímum frá. Þessi ferð var hins vegar alveg ótrúleg dýr og við biðum alltaf og vonuðum að fleiri ferðamenn myndu skrá sig í þessa ferð svo hún yrði ódýrari fyrir okkur en það kom aldrei neinn svo á fimmta degi gáfumst við upp og héldum leið okkar áfram austur til Bali.
Næturrútuferðin til Bali var algjört helvíti. Það byrjaði með því að við þurftum að eiga við tvær konur sem höfðu tekið sætin okkar og endurheimta þau, enda rútan full, annað af sætunum sem við þurftum að berjast fyrir var rennandi blautt og fékk Gréta því samanbrotinn pappakassa til að sitja á, voðaleg notalegt. Loksins virtist allt vera að smella og rútan lagði loksins af stað, Gréta komst þó strax að því að heyrnatólin af iPodnum voru biluð og því engin hljóðbók til að stytta stundirnar í rútunni. Stuttu seinna áttuðum við okkur á því hvers vegna sætið hennar var blautt en loftkælinginn sem Asíubúar eru alltaf að stæra sig af var ekki betri en svo að hún míglak. Við náðum að setja plástur á eitt gatið sem lak úr og koma gardínunni þannig fyrir að hún tók mest alla bleytuna, samt sem áður sat Gréta í hellidembu, Þorri fékk líka sinn skammt en slapp þó mun betur. Þegar ferðin var hálfnuð ákváðum við að skipta um sæti svo Gréta gæti náð einhverjum svefni en það var ómögulegt að sofa í sætinu við gluggan því að um leið og maður var að sofna fékk maður bununa yfir sig og mest í andlitið, þá var ekkert annað að gera en að þurrka dropana í loftinu bara til að þeir byrjuðu aftur að falla þegar maður var við það að sofna. Þetta minnti helst á einhverja pyntingaaðferð þar sem við vorum svo þreytt og um leið og maður var við það að dotta hrundi bunan niður á andlitið. Við hugsuðum ýmsar leiðir til að stoppa lekann og í örvæntingu okkar fórum við að leita af einhverju góðu rakadrægu dömubindi til að bjarga okkur. Þar sem við vorum ekki með dömubindi við hendina ákváðum við að fara aldrei aftur í rútu án þess að vera vopnuð regnfötum og regnhlíf. Ef rigningin var ekki nógu slæm þá sáu æðri máttarvöld til þess að við hefðum tvo krakka fyrir aftan okkur sem spörkuðu stanslaust í sætin okkar alla leiðina og gamla konu sem ropaði og gaf frá sér æluhljóð á tveggja mínútna fresti... og já svo var auðvitað Indónesísk tónlist á hæsta styrk mest alla leiðina, þessi ferð stóð í langar 15 klukkustundir með engum svefni.

Ströndin á Kuta, Bali!!

Okkar fyrsta verk eftir að við komum til Kuta á Balí var að finna gistiheimili og sofa af okkur daginn með martraðir um rútuferðina. Við sáum okkur til mikillar ánægju þegar við loksins stauluðumst á fætur að það var sundlaug við gistiheimilið okkar. Næsta dag klæddum við okkur upp í sundföt og vorum gríðarlega spennt fyrir að eyða deginum á ströndini og slaka á eftir allt sem á hafði gengið (já meira að segja Þorri var spenntur fyrir ströndinni). Þetta gekk ekki betur en svo að þegar á ströndina var komið sáum við að það var rusl hvert sem við litum, þetta er án efa ógeðlsegasta strönd sem við höfum nokkurntíman séð, við höfðum því ekki minnstu lyst á að leggjast í sandinn inn á milli pappaglasana og plastpokana, ekki beint það sem maður ímyndar sér þegar hugsað er um Bali. Við eyddum því næstu tveimur dögum við sundlaugarbakkann ásamt einni heimsókn í verslunarmiðstöðina. Við höfðum hins vegar ekkert gaman af því að rölta um stræti þessa bæjar með brjálaða umferð og dónalega, örvæntingafulla sölumenn út um allt.

Uppáhalds veitingastaðurinn á Gili

Við tókum því þá ákvörðun um að fara út úr öllum látunum sem fyrst og keyptum okkur ferjumiða til eyju rétt utan við Lombok, austur af Bali sem heitir Gili Trawangan. Sú eyja hefur þann æðislega kost að vélknúin farartæki eru með öllu bönnuð. Hér höfum við hlaðið batteríin í þrjár nætur og vildum óska þess að við gætum eytt nokkrum til viðbótar. Hér eru strendur sem þú átt alveg útaf fyrir þig fyrir utan nokkrar geitur og hænur, turkislitur sjórinn og sólin skín alla daga, veitingastaðir alveg við ströndina þar sem maður tekur sér sundsprett á meðan maður bíður eftir satay kjúklinginum sínum og fullri skál af ferskum ávöxutum. En svona áður en þið hrækið á skjáinn úr öfund þá getum við sagt ykkur að morgunverkin okkar eru reyndar ekki alveg eins spennand en dagarnir byrja á því að Þorri þarf að veiða allt að fimm stærðarinnar fljúgandi kakkalakka sem hafa komið sér inn í herbergið okkar yfir nóttina þar sem þakið er ekki fest á kofann okkar. Tilgangur ferðarinnar var hins vegar ekki að slaka á og því eigum við um 20 tíma rútu- og bátsferðir í fyrramálið til Flores þar sem við förum á vit ævintýranna og leitum uppi Komodo drekana sem eru stærstu eðlur í heimi og verða allt að þrír metrar að lengd.

Þetta er lífið! Gili Trawangan