Jarðskjálfti og Þorri í pilsi

Borobudur og Þorri í pilsi

Ferðin til Singapore gekk ekki beint eins og í sögu. Við höfðum talað við eiganda gistiheimilisins kvöldið áður sem ráðlagði okkur að taka ekki leigubíl heldur skyldi hann skutla okkur gegn vægu gjaldi. Við vöknuðum tímalega daginn eftir og fundum kauða sem var hinn rólegasti og hélt því staðfastlega fram að við værum ekki að fara fyrr en þremur tímum seinna og varð jafn hissa í öll þau þrjú skipti sem við sögðum honum að rútan færi klukkan 9.

Singapore

Þegar tuttugu mínútur voru í að rútan færi ákveður hann að nú sé tíminn til að skella sér í sturtu. Þegar hann síðan kom úr sturtunni tók Þorri á móti honum í dyrunum og sagði að okkur væri ekki lengur sama og vildum fara að leggja í hann, enda rútustöðin í fimmtán mínútna fjarlægð. Þá kom það í ljós okkur til mikillar ánægju að hann var búinn að týna lyklunum af bílnum. Til að gera mjög langa sögu stutta kom hann okkur á endanum á rútustöðina en þurfti að punga út fyrir leigubíl og nýjum rútumiða fyrir okkur tveim tímum seinna. Þau hjónin voru þó mjög yndæl og voru greinilega mjög sár yfir því hvernig þetta fór allt saman og buðu okkur upp á te og naan brauð. Við skildum því við þau í sátt og héldum til Singapore.
Þar sem Singapore er mjög dýrt land höfðum við pantað ódýrasta herbergið sem við gátum fundið, sem var þó mun dýrara en það sem við erum vön þrátt fyrir að hafa verið í vist ásamt 6 öðrum. Eftir ævintýri morgunsins nenntum við engu þennan daginn enda komum við það seint að dagurinn var runnin frá okkur. Í staðin tókum við daginn eftir snemma og drifum okkur í miðbæinn. Þar lentum við inni í stórri verslunamiðstöð sem reyndist afar erfitt að komast út úr, þó ekki vegna búðarráps heldur stórundarlegs skipulags. Miðbærinn bauð upp á stærðarinnar skip sem strandað hafði ofan á þrem risa stórum turnum, hafmeyjuljóni og stærsta gosbrunni í heimi, bæjaryfirvöld höfðu þó ekkert fyrir því að skrúfa frá þennan daginn og því lítið að sjá fyrir utan stóran járnhring. Singapore er ótrúlega hrein og skipulögð borg, hvert háhýsið á fætur öðru og góðar samgöngur.
Þeir ganga meira að segja svo langt að banna tyggjó í landinu með lögum, Grétu til mikillar mæðu sem þó hafði smyglað tyggjópakka inn í landið frá Malasíu. Dinnig eru háar fjársektir á alla þá sem sjást henda rusli á göturnar. Eftir að hafa þrætt miðbæinn í steikjandi hita ákváðum við að leita skjóls í loftkældu verslunamiðstöðinni og fá okkur eins og einn kleinuhring. Gréta datt síðan í lukkupottinn þegar við viltumst inn í búð sem seldi rafmagnsnuddstóla, þar eyddi hún löngum tíma í að gera sér upp áhuga um að fjárfesta í einum slíkum, bara til þess að fá að sitja í honum aðeins lengur. Fórum út stólalaus en með nokkra bæklinga og mun fróðari um svona tæki.

Þorra leiddist ekki að vera settur í pils

Um kvöldið gerðumst við menningaleg og skelltum okkur á tónlistarhátíð sem var í fullum gangi og viðburðir á hverju horni. Hlustuðum á hræðilega Suður-Kóreska rokkhljómsveit sem tók hvert coverlagið á fætur öðru, hvert öðru lélegra. Borgin var samt æðisleg svona að næturlagi og ótrúlega mikil ljósadýrð.
Næsta morgunn áttum við svo flug til Yogjakarta á mið-Jövu í Indónesíu. Upphaflegt plan var að taka bát frá Singapore til Súmötru en við áttuðum okkur svo á að við hefðum sennilega ekki nægan tíma til að fara frá Súmötru og alla leið niður til Bali á aðeins þremur vikum.
Þar sem við eins og svo margir aðrir vitum ekki mjög mikið um Indónesíu þá má til gamans geta að landið er tæplega 19 sinnum stærra en Ísland, sem dreyfist á yfir 17.500 eyjar og hér búa um 237 milljónir manns sem gerir þetta að fjórða fjölmennasta landi heims. 80% heimamanna eru múslimar og fjölmennasta og stæsta eyjan er Java. Það var frekar mikið stökk að fara frá skipulaginu og hreinlætinu í Singapore til Yogjakarta þar sem sjást nánast engin hús sem eru meira en tvær hæðir. Hér hittum við líka aftur fyrir karlana á hestvögnunum og hjólunum sem við höfum ekki séð í langan tíma, lélegu vegina og umferðarmenninguna sem við munum líklega aldrei skilja.Við erum hér í Indónesíu á „low season“ og því ótrúlega fáir ferðamenn, það er bæði jákvætt og neikvætt. Það jákvæða er að þú hefur allt útaf fyrir þig, auðvelt að prútta og hótelin eru aldrei fullbókuð. Það neikvæða er að ferðamenn hafa ástæðu fyrir því að vera ekki hér á þessari árstíð og er það veðrið en búið er að rigna alla dagana okkar hér í Indónesíu, þó bara á köflum þannig að það sleppur alveg til. Fyrstu tvo dagana tókum við rólega og gerðum lítið annað en að rölta um hverfið okkar og kynnast aðeins matarmenningunni hér, sem boðar gott. Vöknuðum einn morguninn við að hótelið okkar hristist til og frá og tók það okkur dágóðan tíma að átta okkur á að um jarðskjálfta væri að ræða því hvorugt okkar hefur fundið fyrir jarðskjálfta áður, enda búið á örugga og góða norðurlandinu. Hann var ekki mjög stór þessi skjálfti sem betur fer og einn heimamaðurinn sagði okkur að hann hafi átt upptök sín úti á hafi, svo enginn skaði skeður. Hvað ætli þessi bær sé nú frægur fyrir? Jú auðvitað hof! Hof þetta heitir Borobudur og er ekki ómerkilegra en það að þetta er stærsta búddahof í heimi. Eftir að Angkor Wat hafði ekki heillað okkur neitt sérstaklega upp úr skónum höfðum við ekkert endilega ætlað okkur að skoða fleiri hof en maður kemur víst ekki til Yogjakarta nema að skoða Borobudur svo við létum í minni pokann með vægast sagt litlar væntingar. Fengum okkur einkabílstjóra sem keyrði okkur að staðnum sem kom okkur vægast sagt skemmtilega á óvart. Eftir hver vonbrigðin á fætur öðru þegar kemur að hofum gengum við þarna upp að risastóru og ótrúlega flottu hofi á níu hæðum. Hver hæðin var skreitt með mismunandi útskornum fígúrum og stórum búddastyttum inn á milli. Þetta hof fer klárlega efst á listan okkar sem flottasta hof sem við höfum séð (já, flottara en Angkor Wat!) og þau eru orðin nokkur. Það voru þó smá Monu Lisu áhrif þarna þar sem við héldum að hofið væri mun stærra en það var í raun, var samt ekki eins lítið og málverkið. Þetta hof var byggt um árið 800 úr tveimur milljónum steinklumpa en með falli búddismans var hofið yfirgefið stuttu eftir að það var klárað. Eftir það lá það gleymt undir eldfjallaösku þangað til árið 1815 að svæðið var hreinsað og það uppgvötaðist aftur og mikilfengleiki þess kom í ljós.

Núna erum við komin til Malang sem er í austur Jövu og nálgumst Balí óðfluga. Á dagskrá hér er að taka bíltúr upp á eldfjall sem kallast Bromo og á það að vera mjög fallegt og útsýnið stórkostlegt.

HÉR eru myndir frá Malasíu
HÉR eru myndir frá Singapore