Eyjaskeggjar

Flugum frá Bali til Filippseyja þann 10. Apríl, vorum mætt á flugvöllin um miðja nótt langt á undan flest öllu starfsfólkinu og tékkuðum okkur inn. Eftir mikla bið komumst við loksins í flugvélina sem átti að fara með okkur til Singapore þar sem við áttum að eyða fimm tímum áður en tengiflug okkar til Filippseyja færi. Þegar um borð var komið var okkur tilkynnt að einhvers konar vandamál hefði komið upp og fluginu því frestað um klukkutíma. Okkur til mikilla vonbrigða var flugið okkar frá ódýrasta terminalinu á þessum stóra og flotta flugvelli, sem var enganvegin jafn flott og það terminal sem við vorum á í síðustu heimsókn okkar á þennan flugvöll. Engu að síður voru þarna nuddstólar sem styttu biðina, hjá Grétu það er að segja, Þorri lét sig þó hafa það að prófa en lét ekki heillast af vélrænu höndunum. Flugið til Filippseyja átti að fara klukkan 16:30, við fengum hins vegar að bíða í röð í rúma tvo tíma á meðan eitthvað var lagað í vélini eins og fyrr um daginn. Loksins var vélin klár í rigninguna og þrumuveðrið og okkur hleipt um borð, á þessu ódýra terminali var enginn barki tengur húsinu og við fengum því regnhlíf að láni og hlupum út í vél. Þar tók við enn meiri bið á meðan eitthvað annað var lagað, þegar flugfreyjurnar voru búnar að selja öllum rándýran flugvélamat var okkur tilkynnt að við færum ekkert í bráð og vélin rýmd og enn á ný tók við meiri bið á flugstöðinni. Klukkan 20:00 fengum við að vita að seinkunin væri enn lengri en flugfélagið ætlaði að koma til móts við okkur og hafði pantað fjögurra stjörnu hótel fyrir okkur að eyða nóttinni á, okkur til mikillar hamingju enda ekki á hverjum degi sem við bakpokaferðalangarnir sjáum lúxus.

Hlaðborðið í Singapore

ÆÐISLEGA hótelið :)

Okkur var keyrt á risavaxið hótel í miðju viðskiptahverfinu sem innihélt líkamsrækt, sundlaug og bar svo eitthvað sé nefnt. Við fengum lykil að herbergi sem var svipað stórt og íbúðin okkar heima og allt til staðar. Við drifum okkur samt niður í veislusalin þar sem beið okkar dýrindis hlaðborð með ótrúlegu úrvali af mat, eftir að hafa étið yfir okkur fórum við í sturtu og sofnuðum í mjúku sloppunum sem við fundum inn í skáp. Adam var þó ekki lengi í paradís því við vorum vakin upp klukkan þrjú um nóttina og drifin niður á flugvöll þar sem flugvélin beið okkar og var loksins til í slaginn. Það má líka taka það fram að við vorum í loftinu á meðan stóri jarðskjálftinn reið yfir stóran hluta Suð-Austur Asíu.

El Nido

Við lentum í borg sem heitir Clark í Filippseyjum en þurftum að koma okkur til Manila þar sem við áttum enn eitt flugið. Við settumst upp í stórfurðulegan langferðabíl sem tók okkur að rútustöð dauðans, þar var ekki hægt að kaupa miða og skapaðist því mikil múgæsing þegar rúturnar mættu á svæðið. Tugir manns slógust um þau örfáu sæti sem stóðu til boða og við stóru útlendingarnir með töskurnar vorum ekki sigurstrangleg í þessari baráttu sem snéristu um að vera frekari og lúmskari en maðurinn við hliðina á þér. Eftir að hafa horft eftir hverri rútuni á fætur annari hverfa á brott fullri af atvinnu frekjudollum sem hikuðu ekki við að hrinda í burtu gamlingjum jafnt sem litlum börnum til að ná sínu fram ákváðum við að spila út okkar trompi. Sem bakpokaferðalangar sættum við okkur við ýmislegt og við ruddumst upp í næstu rútu og hlömmuðum okkur á gólfið þ.e. Þorri hlammaði sér á gólfið en Gréta var svo heppin að fá sæti hliðiná gömlum manni, ferðin gekk ágætlega fyrir sig og lítið frá að segja ef ekki væri fyrir nokkur hænsn inn í rútunni sem gögguðu alla leiðina. Við náðum til Manila rétt tímanlega fyrir flugið okkar og hittum á leiðinni yndælan mann sem var einnig á leiðinni á flugvöllin því hann var á leið til Ástralíu að vinna á fraktskipi. Sá vildi allt fyrir okkur gera og samdi við leigubílstjóra um að koma okkur á flugvöllin. Sá var þó ekki á því að hleypa okkur óáreitt úr bílnum og tilkynnti okkur það að hann þyrfti að taka bensín og okkur bæri að borga brúsann sem kostaði rúmlega helmingi meira en það verð sem við höfðum sæst á, við héldum nú ekki hann skyldi bara koma okkur á flugvöllin þar sem hann fengi þá upphæð sem um var samið og ekki krónu meira, enda tankurinn hálf fullur. Hann lét segjast með fýlusvip og var ekkert að hafa fyrir því að þakka fyrir. Enn eina ferðina var fluginu okkar seinkað en loksins lauk þessu ferðalagi og við komin til Puerto Princesa þar sem við eyddum næstu 5 dögum í leti.

Litli Komodofrændi

Þaðan fórum við til El Nido og erum þar enn. Hér höfum við flatmagað á ströndinni dag eftir dag og erum orðin ansi útitekin. Þessi staður er mjög fallegur, strönd inn í flóa umkringt kalksteinsklettum (limestones). Þetta er þó heldur frumstæður bær og er rafmagnslaust alla daga frá sex á morgnanna til þrjú á daginn og því vöknum við alla daga í svitabaði. Það eina sem við höfum afrekað hér er dagssigling um eyjarnar hér í kring með snorkli inn á milli, siglingin var mjög góð og fallegar eyjarnar sem við stoppuðum á.

Endalaus afslöppun!

Snorklið var hins vegar ekkert spes því Filippseyjingar hugsa því miður ekki vel um kóralinn sinn og alls staðar sem við snorkluðum sáum við merki þess, dauð kóralrif vegna akkera og lítið sem ekkert dýralíf. Við sáum síðan 1,5m langa eðlu sem læddist að hádegisborðinu okkar á einni eyjunni og snýkti afganga, fékk bein af heilum fisk sem hún gleypti í einum bita. Þessi eðla var ekki ólík Komodo drekunum í útliti en ekki nema rétt helmingur þeirra að lengd en gaman að fá að fylgjast með henni éta sem var eitthvað sem við gátum ekki fengið að sjá drekana gera, kannski sem betur fer. Við ætlum að eyða nokkrum dögum hér til viðbótar áður en við höldum til Puerto Princesa aftur þar sem okkar bíður flug til Manila.

 

HÉR eru svo myndir frá Indónesíu